Άρθρο της Ελεάννας Ιωαννίδου, εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πράσινων, στην Μακεδονία της Παρασκευής, 9/3/12
Ελεάννα Ιωαννίδου, εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πράσινων
Στις επερχόμενες εκλογές επανέρχεται ως βασικό ερώτημα, μετά από τρεις δεκαετίες, η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Το ερώτημα τίθεται εκβιαστικά κι αποπροσανατολιστικά. Οποιαδήποτε κριτική στις επιλογές των κυβερνήσεων μετά το 2009, αντιμετωπίστηκε ως απόπειρα οπισθοδρόμησης στην δραχμή. Είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί τέτοιες φωνές, που βρίσκουν έδαφος χάρη στην βάναυση και αναποτελεσματική πολιτική των δύο τελευταίων ετών. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι η έξοδος από την κόλαση της περιδίνησης θα γίνει χωρίς θυσίες. Το πρόβλημα είναι οι λύσεις!
Από την αρχή αυτής της κρίσης το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα έδειξε τον δρόμο: είναι ο δρόμος της Ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης, στο πνεύμα της αλληλεγγύης. Τέτοια ήταν η πρόταση για Ευρω-ομόλογο την ανοιξη του 2010, ως αντίπαλο δέος στο επερχόμενο τότε πρώτο μνημόνιο. Τέτοια ήταν και η πρόταση για κούρεμα του χρέους σε βαθμό που να το καταστούσε βιώσιμο, αλλά που θα συνοδευόταν από ένα ευρύ πρόγραμμα πράσινων επενδύσεων κι όχι από εξοντωτικές περικοπές κι αντιπεριβαλλοντικές λογικές τύπου fast track. Είναι αυτή η συνέπεια που επιτρέπει στους Οικολόγους Πράσινους να δηλώνουμε όχι φιλοευρωπαίοι ή ευρωπαϊστές, αλλά Ευρωπαίοι.
Το πράσινο κίνημα έγκαιρα εντόπισε και την συστημική διάσταση της κρίσης, αλλά και τις ελληνικές ιδιομορφίες, γεννήματα, οι περισσότερες, του πελατειακού μας κράτους. Έγκαιρα μιλήσαμε για τις καταστροφικές συνέπειες της Ολυμπιάδας, αμφισβητήσαμε την ανάπτυξη του ελληνικού τούρμπο καπιταλισμού ή τα φιλόδοξα φαραωνικά έργα στις δεκαετίες του πάρτι των μεγαλοεργολάβων. Στηλιτεύσαμε την διπλωματία των εξοπλισμών, τα “ιερά προνόμια” και το δυσβάσταχτο κόστος του πολιτικού μας συστήματος. Πολλά από αυτά πλέον αποτελούν κοινή παραδοχή στην αφήγηση του πώς φτάσαμε ως εδώ. Ακόμα και σήμερα, που τα περιθώρια έχουν στενέψει και το πελατειακό κράτος δίνει τον απελπισμένο αγώνα επιβίωσης του, τέτοια φαινόμενα ευνοιοκρατίας εξακολουθούν να στοιχίζουν, πρώτα από όλα στην αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και της δημοκρατίας. Υπενθυμίζουν, έτσι, μια άλλη βασική παραδοχή: το σημαντικότερο οικονομικό μας πρόβλημα είναι το πολιτικό μας πρόβλημα.
Σε μια κοινωνία που βρίσκεται στα όρια της, απαραίτητα στοιχεία είναι η έμπνευση των πολιτών και η πίστη ότι όλοι θα θυσιάσουμε ένα μέρος της ευημερίας μας, αλλά θα διατηρήσουμε τις κοινωνικές μας δομές, την αξιοπρέπεια μας και θα εφαρμόσουμε την δικαιοσύνη. Σε αυτό το στοίχημα, το πολιτικό μας σύστημα δεν θα μπορούσε παρά να έχει αποτύχει. Η σύγκριση της κυβέρνησης Παπαδήμου με το – θεωρητικά – παρόμοιο κυβερνητικό εγχείρημα της Ιταλίας και τις τομές που αυτό ανέλαβε (φορολόγηση Βατικανού, ματαίωση διεκδίκησης Ολυμπιακών Αγώνων), φωτίζουν το πρόβλημα, ίσως και μια ιδιαίτερη παράμετρο του: στην Ελλάδα επιχείρηση “καθαρά χέρια” δεν έγινε ποτέ.
Στο δια ταύτα παραμένει ζητούμενο η άμεση αλλαγή πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τούτο θα επιτευχθεί με αγώνα στο ευρωπαϊκό και στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, με την οικοδόμηση νέων συμμαχιών και την υιοθέτηση νέων αντιλήψεων και οι Οικολόγοι Πράσινοι θα είμαστε παρόντες.
