Άρθρο του Φίλιππου Δραγούμη, δημοτικός σύμβουλος, στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, 28/2/12
Photo by Chris Ruggles
Η Αθήνα έχει αλλάξει. Μαζί με την Αθήνα, αλλάξαμε και μεις. Πριν από κάποια χρόνια το όνειρό μας ήταν να λέμε πόσο άσχημη είναι η πόλη και τρέχαμε να ξεφύγουμε το Σαββατοκύριακο από τη φρίκη της. Την είχαμε απαξιώσει. Μετακομίσαμε στα προάστια. Σήμερα καταλάβαμε πως πρέπει να κάνουμε το αντίστροφο: να επιμείνουμε μέχρι να αναδειχθεί ξανά η ζωή που υπάρχει.
Η Αθήνα στο μεταξύ έγινε επικίνδυνη, σε ανθρωπιστική κρίση, γεμάτη σκοτεινές γωνίες και άδεια κτίρια. Κάποτε το πρόβλημά μας ήταν το κυκλοφοριακό και το νέφος, σήμερα είναι άλλα που μας απασχολούν, πρωτίστως κοινωνικά αλλά και ζητήματα χώρου ιδιωτικού και δημόσιου.
Ας δούμε όμως τι θέλουν οι Αθηναίοι του 21ου αιώνα:
Δεν θέλουν να φύγουν όλοι οι μετανάστες, αλλά ούτε και να μείνουν όλα ως έχουν, με τη βία και το μίσος που επικρατεί σε γειτονιές και την εκμετάλλευσή τους από μαφία και παραοικονομία. Θέλουν επιτέλους μια σωστή μεταναστευτική πολιτική, που είτε να τους βοηθά να ενταχθούν είτε να τους βοηθά να επιστρέψουν.
Γνωρίζουν πως οι εξαρτημένοι χρήστες δεν μπορούν να εξαφανισθούν από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ούτε πως μπορεί το πρόβλημα να «σκουπίζεται» κάτω από το χαλί: θέλουν μια σωστή πολιτική για τα ναρκωτικά, μια πολιτική πρόληψης, φροντίδας και μείωσης της βλάβης, όχι ατελέσφορες ηθικοπλασίες.
Θέλουν πολιτικές που να φέρουν υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα στο κέντρο, μαζί με την αισθητική αναβάθμιση: το κέντρο είναι καίριο για την οικονομική ανάκαμψη όλης της χώρας. Θέλουν τα κτίρια να ζωντανέψουν, να επιστρέψουν οι κάτοικοι, η κίνηση. Γνωρίζουν πως κάθε πόλη μπορεί μεν να έχει και τα σκοτεινά και δύσκολα σημεία της, αλλά αυτά δεν μπορεί πλέον να είναι διάχυτα παντού.
Θέλουν μια πόλη ζωντανή αλλά όχι του φτηνού θορύβου των μεγαφώνων της αϋπνίας και της κατάληψης των πεζοδρομίων. Θέλουν αγορές υπαίθριες, ανταλλακτικά και χαριστικά παζάρια, χειροτεχνίες, αγροτικά προϊόντα, εμπόριο όχι λαθρεμπόριο.
Θέλουν η πόλη να φυλάγεται σωστά και όχι με κατακτητικού τύπου εφορμήσεις σκούπας που απλώς θάβουν για λίγο το πρόβλημα.
Θέλουν σύγχρονες πολιτικές για άστεγους και ευπαθείς ομάδες και θέλουν να βλέπουν τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες όχι να επαιτούν αλλά να κυκλοφορούν άνετα, περήφανα, ανάμεσα στους υπόλοιπους.
Η πόλη έχει αρχίσει επιτέλους να αποκτά συνειδητούς Αθηναίους. Μερικοί συγκεντρώθηκαν με κεριά έξω από το Αττικόν, να θρηνήσουν για ένα όμορφο κτίριο. Θα μου πείτε, μα εδώ ο κόσμος χάνεται, τι αξία έχει ένα κτίριο, έστω κι αν θυμίζει πολλά σε πολλούς;
Εκεί όμως είναι το μυστικό της αντίστασης ενάντια σε αυτά που συμβαίνουν: τείνουν να μας απομακρύνουν από τις αληθινές μας ανάγκες, από την ανάγκη μας για ποιότητα ζωής, για επικοινωνία, ταυτότητα, ιστορία και συλλογικές αναμνήσεις. Δεν θρηνήσαμε απλά ένα κτίριο, αλλά αυτό που μας στερείται όλο και περισσότερο και που δεν είναι μόνο χρήμα, αλλά πολιτισμός, ιδιαιτερότητα, αξίες. Επιπλέον, αν δεν ενδιαφέρεται κανείς για το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει, συνήθως πολύ λίγο ενδιαφέρεται και για τους ανθρώπους που και αυτοί βρίσκονται στο περιβάλλον του.
Στον σημερινό διάλογο μοιάζει πλέον το μόνο που μετράει να είναι η οικονομία. Ιστορία, πολιτισμός, χώρος έχουν συμπιεστεί. Ομως χωρίς αυτά θα γίνουμε βαθιά φτωχότεροι. Τα ασπρόμαυρα διλήμματα που μας τίθενται μας αποπροσανατόλισαν από τον πλούτο της ζωής και των επιλογών μας.
Η Αθήνα πάντα θα είναι ζωντανή. Στην πολυδαίδαλη δραστηριότητα προστέθηκε πολυπολιτισμικότητα, φως, χρώμα και επικοινωνία. Χρειάζεται μόνο τις σωστές πολιτικές, ώστε χωρίς προκαταλήψεις όλα αυτά να αναδειχθούν και να αναπνεύσουν χωρίς φόβο και χωρίς βία. Η ανάκαμψη της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από το κέντρο.
