Άρθρο του Γιάννη Παρασκευόπουλου που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr, 31/3/12
Το Μνημόνιο είναι σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο: και να θέλεις, δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Αρκετές όμως φορές ο δημόσιος διάλογος μοιάζει να εξαντλείται στην αντιπαράθεση του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο στο δωμάτιο.
Με τον τρόπο αυτό ζωτικά ζητήματα που αφορούν την επόμενη μέρα για την οικονομία και την κοινωνία, παραπέμπονται είτε στον αυτόματο πιλότο της τρόικας (και των συμφερόντων που βρίσκουν τρόπο να εισακούονται σε τέτοιους καιρούς) είτε στη συνολική ανατροπή του Μνημονίου. Το παλιό σύνθημα της κ. Παπαρρήγα για «πέντε κόμματα-δυό πολιτικές» έχει πλέον υιοθετηθεί απροκάλυπτα όχι μόνο από την υπόλοιπη αριστερά, αλλά και από τους πιο έγκριτους εκπροσώπους του αστικού κόσμου. Εκτός συζήτησης μένουν έτσι η έκταση και το είδος των αλλαγών που πραγματικά χρειάζεται η χώρα, ο βασικός προσανατολισμός της οικονομίας, οι αναγκαίες τομές στους πολιτικούς θεσμούς, τα εργαλεία για τη δίκαιη κατανομή των βαρών που όλοι (;) επαγγέλλονται, οι δυνατότητες ευημερίας σε μια κοινωνία που θα αργήσει πολύ να ξανασυναντηθεί με την αφθονία.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι πήραμε από την πρώτη στιγμή καθαρή θέση ΚΑΤΑ του Μνημονίου: Προβάλαμε την εναλλακτική λύση που είχε τότε ομόφωνα σχεδόν εισηγηθεί το ευρωκοινοβούλιο για εγγυήσεις δανεισμού με έκδοση ευρωομολόγων , επισημάναμε την οδυνηρή εμπειρία από τις χώρες που είχαν ήδη δοκιμάσει τις πολιτικές του Δ.Ν.Τ. και το αίτημα της Παγκόσμιας Χάρτας των Πράσινων για κατάργηση ή ριζική μεταρρύθμισή του, επιμείναμε σταθερά ότι άλλο δημοσιονομική εξυγίανση, άλλο επίθεση στην κοινωνική βιωσιμότητα, συμμετείχαμε σε μικρές και μεγάλες μάχες για επιμέρους μέτρα, ξεκαθαρίσαμε ότι με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ βρισκόμαστε σε αντίθετες όχθες από άποψη κυβερνητικής φιλοσοφίας.
Για να αλλάξει όμως πορεία μια χώρα που βρίσκεται ήδη στην κόψη του ξυραφιού, δεν αρκεί η πολιτική καταδίκη του Μνημονίου, οσοδήποτε ισχυρή. Δίπλα στη δικαιολογημένη οργή και ανησυχία, χρειαζόμαστε λοιπόν και αντιπροτάσεις πειστικές και συγκροτημένες που θα ανατρέπουν και το επιχείρημα ότι η σημερινή πορεία είναι μονόδρομος.
Ένα τέτοιο εγχείρημα δε μπορεί να είναι υπόθεση ενός μόνο κόμματος. Επιδιώκοντας να είμαστε μέρος της λύσης, με ταυτόχρονες απαντήσεις για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική όψη της κρίσης, οι Οικολόγοι Πράσινοι την τελευταία διετία έχουμε καταθέσει προτάσεις για:
- Επαρκή δημόσια έσοδα με αιχμή τη φορολόγηση του πλούτου, δέσμευση των «γκρίζων περιουσιών» , τερματισμό των προνομίων του πολιτικού συστήματος και της Εκκλησίας, ανασχεδιασμό της φορολογίας ως εργαλείου ενθάρρυνσης και αποθάρρυνσης δραστηριοτήτων.
- Επαρκείς δημόσιες δαπάνες που θα αξιοποιούν για την κοινωνία και το τελευταίο ευρώ: οικοδόμηση πλήρους κοινωνικού κράτους και αποδοτικής δημόσιας διοίκησης, δραστική μείωση δαπανών όπως οι εξοπλισμοί.
- Αναπροσανατολισμό της πραγματικής οικονομίας, με βιώσιμη αναζωογόνηση της υπαίθρου, απεξάρτηση από πετρέλαιο και λιγνίτη, αναβάθμιση των συλλογικών αγαθών ως αντιστάθμισμα στις απώλειες αγοραστικής δύναμης, ανάπτυξη θεσμών Κοινωνικής Οικονομίας για να στηριχθούμε πρώτα στις δικές μας δυνάμεις. Το «μίνι Μάρσαλ» να μη σπαταληθεί σε αναστήλωση ενός ήδη χρεοκοπημένου οικονομικού μοντέλου.
- Διαρθρωτικές αλλαγές με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον και τη βιωσιμότητα, όχι την οικονομική ορθοδοξία. «Εσωτερική υποτίμηση» δεν μπορεί να προχωρήσει με μισθούς Βουλγαρίας και κόστος ζωής Γερμανίας.
- Διεύρυνση της δημοκρατίας , με ενίσχυση της άμεσης συμμετοχής των πολιτών και της αποκέντρωσης, απλή αναλογική, περικοπή δαπανών για το πολιτικό σύστημα, θεσμικές δικλείδες κατά της αυθαιρεσίας της εξουσίας.
- Ριζικές αλλαγές και σε ευρωπαϊκό επίπεδο , για κοινή οικονομική πολιτική με κοινωνική δικαιοσύνη και πλήρη δημοκρατική νομιμοποίηση, οικοδόμηση συμμαχιών που θα ανατρέψουν εκλογικά τον άξονα Σαρκοζύ-Μέρκελ.
Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» είναι σημαντικός, δεν πρέπει όμως να μονοπωλήσει το οπτικό μας πεδίο. Βασικό διακύβευμα των εκλογών οφείλει να αποτελέσει η ανάγκη για εναλλακτική διέξοδο, που θα αναιρεί όσα σήμερα κρατούν τη χώρα όμηρο των δανειστών. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι η οργή αφήνει χώρο και για τη νηφαλιότητα, ότι δεν είναι ίδια ούτε όλα τα ΟΧΙ ούτε όλα τα ΝΑΙ.
Διαφορετικά θα καταλήξουμε να δίνουμε πάλι «λευκή επιταγή» σε όσους ψηφίσουμε, για να τη διαχειριστούν μετά κατά βούληση. Υπάρχουν όμως πια περιθώρια για κάτι τέτοιο;
*Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος είναι συν-επικεφαλής της εκστρατείας των Οικολόγων Πράσινων, μαζί με την Ιωάννα Κοντούλη.
