Άρθρο του Γιάννη Παρασκευόπουλου που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr, 31/3/12
Το Μνημόνιο είναι σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο: και να θέλεις, δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Αρκετές όμως φορές ο δημόσιος διάλογος μοιάζει να εξαντλείται στην αντιπαράθεση του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο στο δωμάτιο.
Με τον τρόπο αυτό ζωτικά ζητήματα που αφορούν την επόμενη μέρα για την οικονομία και την κοινωνία, παραπέμπονται είτε στον αυτόματο πιλότο της τρόικας (και των συμφερόντων που βρίσκουν τρόπο να εισακούονται σε τέτοιους καιρούς) είτε στη συνολική ανατροπή του Μνημονίου. Το παλιό σύνθημα της κ. Παπαρρήγα για «πέντε κόμματα-δυό πολιτικές» έχει πλέον υιοθετηθεί απροκάλυπτα όχι μόνο από την υπόλοιπη αριστερά, αλλά και από τους πιο έγκριτους εκπροσώπους του αστικού κόσμου. Εκτός συζήτησης μένουν έτσι η έκταση και το είδος των αλλαγών που πραγματικά χρειάζεται η χώρα, ο βασικός προσανατολισμός της οικονομίας, οι αναγκαίες τομές στους πολιτικούς θεσμούς, τα εργαλεία για τη δίκαιη κατανομή των βαρών που όλοι (;) επαγγέλλονται, οι δυνατότητες ευημερίας σε μια κοινωνία που θα αργήσει πολύ να ξανασυναντηθεί με την αφθονία.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι πήραμε από την πρώτη στιγμή καθαρή θέση ΚΑΤΑ του Μνημονίου: Προβάλαμε την εναλλακτική λύση που είχε τότε ομόφωνα σχεδόν εισηγηθεί το ευρωκοινοβούλιο για εγγυήσεις δανεισμού με έκδοση ευρωομολόγων , επισημάναμε την οδυνηρή εμπειρία από τις χώρες που είχαν ήδη δοκιμάσει τις πολιτικές του Δ.Ν.Τ. και το αίτημα της Παγκόσμιας Χάρτας των Πράσινων για κατάργηση ή ριζική μεταρρύθμισή του, επιμείναμε σταθερά ότι άλλο δημοσιονομική εξυγίανση, άλλο επίθεση στην κοινωνική βιωσιμότητα, συμμετείχαμε σε μικρές και μεγάλες μάχες για επιμέρους μέτρα, ξεκαθαρίσαμε ότι με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ βρισκόμαστε σε αντίθετες όχθες από άποψη κυβερνητικής φιλοσοφίας.
