Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου και έκανα τις βασικές μου σπουδές.Το 1979 γράφτηκα στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου του Salerno της Ιταλίας, απ’ όπου και πήρα το πτυχίο μου στην κοινωνιολογία, με βαθμό άριστα στην πτυχιακή μου εργασία με θέμα «το ρεμπέτικο, ένα ελληνικό μουσικό είδος».
Από το 2005 είμαι υποψήφια διδάκτωρ στο τμήμα μουσικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας.Ο βασικός θεωρητικός τόπος της επιστημονικής μελέτης μου είναι η λειτουργία των σχέσεων εξουσίας στο πεδίο της πολιτισμικής παραγωγής και ειδικά στο πεδίο της λαϊκής μουσικής στη σκηνή της Αθήνας. Είμαι επίσης διπλωματούχος ξεναγός, η δε ξενάγηση αποτελεί τη βασική βιοποριστική μου δραστηριότητα. Όπως είναι φυσικό, στον επαγγελματικό μου χώρο είναι απαραίτητη η γνώση ξένων γλωσσών. Έτσι χειρίζομαι σε καθημερινή βάση πέντε ξένες γλώσσες(ιταλικά,αγγλικά, ισπανικά,πορτογαλικά και γαλλικά).
Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκα επίσης με τη μουσική. Σπούδασα πιάνο και φωνητική μουσική, και από την ηλικία των 20 ετών μέχρι τώρα εμφανίστηκα σε θέατρα, φεστιβάλ και μουσικές σκηνές, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, κάνοντας σπουδαίες συνεργασίες με σημαντικά πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου· κυρίως, όμως, με εξαίρετους και αγαπημένους φίλους, που τους θεωρώ πολύ πιο σημαντικούς. Εμφανίστηκα σε πολλές παραγωγές της τηλεόρασης, αλλά και στο θέατρο, ενώ παρουσίασα εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο με τίτλο «Συνδικάτο Ονείρων» το 1994-95.
Από πολύ νέα επίσης είμαι μητέρα και έχω δυο παιδιά, το Νικόλα και τη Χριστίνα, πέντε εγγόνια και έναν σύντροφο, τον Φώτη… Πολλά χρωστάω στη μητέρα μου που μου στάθηκε με τα παιδιά, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές μου, μια και έγινα μαμά στα δεκαπέντε μου.
Από πολύ νωρίς επίσης στη ζωή μου ξεκίνησε η σχέση μου με την πολιτική. Η επαφή μου με έναν κόσμο παλιό, μέσα από την αρχαία τέχνη, μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω να διαβάζω την πολιτική υπόσταση των αγαλμάτων. Οι σπουδές μου επίσης στην κοινωνιολογία, σε μια εποχή που υπήρχε ανάγκη να εξηγήσω πολλά στον εαυτό μου, μου αποκάλυψαν μια θεμελιακή δομική πλευρά του κόσμου, που παρά την προφάνειά της, κρατούσε κρυμμένα τα μυστικά της για τα ανύποπτα μάτια. Από πολύ νωρίς, αρνήθηκα να αποδεχτώ τις ηγεμονικές ταξινομήσεις που θα με ανάγκαζαν να ενταχθώ στο πεδίο σύμφωνα με την ερμηνευτική του ισχύοντος συστήματος και είδα τον κόσμο με άλλα μάτια και σαν γυναίκα και σαν καλλιτέχνης, κυρίως δε σαν πολιτική οντότητα, που όφειλε να επεξεργαστεί ένα ηθικό σύστημα συνύπαρξης σε έναν κόσμο που μεταβαλόταν συνεχώς, υποκαθιστώντας τη ζωή με το θέαμα.
Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο των Οικολόγων γίνεται στο όνομα μιας οικολογίας της τέχνης και του πολιτισμού. Ζούμε στην εποχή της εφησυχασμένης τέχνης, όπου η γενικότερη καταστολή του πολιτικού και οι ηγεμονικές προσδοκίες της αγοράς επιδιώκουν τη συναίνεση του πλήθους και όχι τη δύναμη της παλόμενης ζωής για τη δημιουργία και τη λειτουργία των συλλογικών οραμάτων. Το πεδίο της πολιτισμικής παραγωγής κατακλύζεται από παράσιτα και σκουπίδια, ενώ ο θλιβερός αντίκτυπος αυτής της αποτελμάτωσης απεικονίζεται στα κουρασμένα βλέμματα ανθρώπων που δεν ονειρεύονται και δεν φαντάζονται πια. Η τέχνη είναι η πολιτική και ειναι πολιτική πράξη η αποκατάσταση της ζωής σε ένα πεδίο που έχει χάσει το ουσιαστικό νόημα και τη λειτουργία του. Αυτό που δεν μπορεί να αναγνωριστεί πιά στα δικά μας μάτια μπορούμε να το αναζητήσουμε στα μάτια των αγαλμάτων. Ό,τι μας θυμήσουν θα πρέπει να το ξαναφέρουμε στη ζωή μας. Γιατί ο κόσμος μας δεν χάνεται, υπάρχει στην κιβωτό του παρελθόντος και μέσα μας, σαν ανάγκη και σαν θέληση. Ας τον αναζητήσουμε…
