Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν το 10% του πληθυσμού της Ευρώπης, ποσοστό που δεν μας επιτρέπει να μιλάμε για κοινωνική μειονότητα και επιπλέον η αναπηρία είναι μία κατάσταση στην οποία εν δυνάμει μπορούμε να βρεθούμε όλοι και όλες μας. Στη σημερινή οικονομική κρίση οι άνθρωποι με αναπηρία κινδυνεύουν περισσότερο από ποτέ από τη φτώχεια την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Τα στοιχεία που δίνουν οι συλλογικότητες ΑμεΑ είναι αποκαρδιωτικά και αναδεικνύουν με ενάργεια την ποιότητα και το βάθος της συνθήκης του κοινωνικού αποκλεισμού στην οποία αυτοί οι άνθρωποι ζούνε. Πιο συγκεκριμένα, διαθέτουν δύο φορές λιγότερες πιθανότητες από ότι ο μέσος πολίτης να σπουδάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και δεν έχουν πλήρη και απρόσκοπτη πρόσβαση στις χαμηλότερες βαθμίδες εκπαίδευσης. Τα εισοδήματά τους προέρχονται κυρίως από επιδόματα και όχι από έμμισθη εργασία, τα οποία και είναι πολύ χαμηλότερα από το μέσο όρο. Αλλά και όταν διαθέτουν κάποια εργασία υφίστανται διακρίσεις τόσο κατά τη διάρκεια αυτής όσο φυσικά και κατά τη διαδικασία εφαρμογής των κριτηρίων πρόσληψης. Ζούνε σε μη προσβάσιμο περιβάλλον, κάτι το οποίο καταδεικνύει το γεγονός ότι το 50% των ανθρώπων αυτών δε συμμετείχε ποτέ σε ψυχαγωγικές, πολιτιστικές ή αθλητικές δραστηριότητες αφενός λόγω της αδυναμίας πρόσβασης και αφετέρου λόγω των ψυχικών περιορισμών που θέτει ο κοινωνικός ρατσισμός.
Οι ελληνικές πόλεις και κυρίως τα μεγάλα αστικά κέντρα είναι απροσπέλαστα και μη προσβάσιμα για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, προβλήματα όρασης ή άλλη αναπηρία. Η άναρχη δόμηση, η κυριαρχία του ΙΧ και η πριμοδότησή του σε όλες τις πρακτικές που εφαρμόζονται, η ουσιαστική κατάργηση των πεζοδρομίων, η έλλειψη πεζοδρόμων και ελεύθερων χώρων, η ανύπαρκτη ειδική σήμανση, η αδυναμία πρόσβασης σε υπηρεσίες, σχολεία, χώρους άθλησης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού καθιστούν τη ζωή στις μεγάλες πόλεις για αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων ένα καθημερινό Γολγοθά, οδηγώντας τους σχεδόν νομοτελειακά στον κοινωνικό αποκλεισμό, με όλες τις παράπλευρες ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις.
Η επιβολή των σκληρών μέτρων λιτότητας σε συνδυασμό με την αποσάθρωση των κοινωνικών υπηρεσιών στήριξης και την πλήρη απουσία προστατευτικών πολιτικών έχουν οδηγήσει πολλά άτομα με αναπηρία στην εξαθλίωση. Οι άνθρωποι με αναπηρία όχι μόνο δεν προστατεύτηκαν από την ανάλγητη πολιτική των περικοπών και τη λιτότητας αλλά υπέστησαν μείωση των εισοδημάτων τους, δραματική αύξηση της ανεργίας, επιβολή σκληρών εισπρακτικών μέτρων, υποβάθμιση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων τους, των δημόσιων υπηρεσιών υγείας, απαξίωση Δομών και Προγραμμάτων Κοινωνικής Φροντίδας, όπως είναι τα ΚΗΦΗ, ΚΔΑΠμεΑ, «Βοήθεια στο Σπίτι», των Κέντρων Υποστήριξης για τα άτομα με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές αναπηρίες. Επιπλέον, βιώνουν την απαξίωση της έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένης δημόσιας ειδικής εκπαίδευσης, τη διακοπή από το Υπουργείο Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Προγράμματος Διερμηνείας στη Νοηματική Γλώσσα, την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των ατόμων με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες στα ιδρύματα κλειστής περίθαλψης.
Στηρίζουμε τον αγώνα των οργανώσεων ΑμεΑ και συντασσόμαστε με τα δίκαια αιτήματά τους για:
- Την εξαίρεση των ΑμεΑ από την εφαρμογή όλων των μέτρων που μειώνουν δραματικά τα εισοδήματά τους (μειώσεις μισθών και επικουρικών συντάξεων, επιβολή έκτακτων εισφορών κ.λπ.)
- Τη μη κατάργηση των ευνοϊκών φορολογικών ρυθμίσεων μέχρι να εφαρμοστεί ένα πραγματικά δίκαιο και προοδευτικό ενιαίο φορολογικό σύστημα.
- Τη διασφάλιση της χρηματοδότησης και της λειτουργίας όλων των Μονάδων Κοινωνικής Φροντίδας και των Κέντρων Υποστήριξης για τα άτομα με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, των Κέντρων Ψυχικής Υγείας, των Μονάδων Χρόνιων Παθήσεων.
- Την επαναχρηματοδότηση και επαναλειτουργία του Προγράμματος Διερμηνείας στη Νοηματική Γλώσσα για την κάλυψη των επικοινωνιακών αναγκών των κωφών και βαρήκοων ατόμων.
- Την προστασία των εργαζομένων με αναπηρία από τις απολύσεις και την κατάργηση του εισοδηματικού ορίου των 12.000 ως κριτήριο για την εξαίρεσή τους από το καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας.
- Τη διασφάλιση της δωρεάν χορήγησης όλων των φαρμακευτικών, θεραπευτικών μέσων, μεθόδων, προθέσεων και τεχνικών μέσων υγείας.
- Την απρόσκοπτη λειτουργία των οργανώσεων ΑμεΑ και την αυτονόητη ενεργό συμμετοχή τους στον σχεδιασμό πολιτικών και δράσεων που τις αφορά.
- Την υλοποίηση των απαραίτητων μετατροπών και προσθηκών ώστε όλοι οι δημόσιοι χώροι και τα κτίρια (υπηρεσίες, σχολεία, χώροι ψυχαγωγίας, πολιτισμού και άθλησης, μέσα μαζικής μεταφοράς) να είναι προσβάσιμα για όλους τους ανθρώπους με αναπηρία.
- Τη διευκόλυνση, με τις απαραίτητες παρεμβάσεις και διοικητικές ρυθμίσεις, της μετακίνησης των ανθρώπων με αναπηρία μέσα στην πόλη και την προσαρμογή όλων των δημόσιων ανοιχτών χώρων στις ανάγκες τους.
- Τη θεσμική κατοχύρωση των ίσων ευκαιριών για πρόσβαση στην εκπαίδευση, την περίθαλψη, την επικοινωνία και την πληροφόρηση, στην απασχόληση και την κοινωνική ασφάλιση, στα δημόσια αγαθά και τις υπηρεσίες, ώστε να πάψουν να ζουν σ’ αυτές τις συνθήκες απομόνωσης και αποκλεισμού.
- Την άρση όλων των διοικητικών διατάξεων που αναπαράγουν ρατσιστικά στερεότυπα.
Τη δημιουργία Ενιαίου Κέντρου Πιστοποίησης της Αναπηρίας σε κάθε Καλλικρατικό Δήμο για την κάλυψη των αναγκών όλης της επικράτειας.
